از نظر مارکس ما هنگامي آزاد مي‏شويم که بدون انگيزه‏ي ضرورت جسماني توليد کنيم؛ و همين سرشت است که در نظر مارکس گوهر همگي ما را تشکيل مي‏دهد. ايگلتون، با ذکر اين نکته که مارکس بيش‌تر دغدغه‏ي تفاوت دارد تا برابري، توضيح مي‏دهد که از ديد مارکس آزادي مستلزم خلاصي از کار تجاري است، آزادي همانا "نوعي افزوني آفريننده بر آن چيزي است که به لحاظ مادي ضروري است". ايگلتون شرحي کلي در باب ارتباط‏هاي ميان توليد، کار و مالکيت عرضه مي‏کند، مفهوم‏هايي که درواقع هسته‏ي اصلي انديشه‏ي مارکس را تشکيل مي‏دهند. سپس شرحي از اوتوپياي مارکس به دست مي‏دهد: "اين اوتوپيا جايي است که در آن کارْ خودکار مي‏شود، به نحوي که لذت از يک هلو يا خشنودي از يک کوارتتِ زهي همان اندازه جنبه‏هايي از خودتحقق‏بخشي ما به‏شمار مي‏آيند که ساختن سدها يا توليد سريع چوب‌رختي".