استقرار شريعت در مذهب مسيح در سال 1796 ، در دوره‏ى اقامت هگل در برن، نوشته شده است؛ دوره‏اى كه فكر آشتى، يا در واقع ناممكن بودن آشتى ميان شريعت و عقل، ميان اقتضاى آزادىِ شخص و الزام عام دولت مايه‏ى فكرىِ آثار هگل را تشكيل مى‏دهد. تمامى دشوارىِ اين نوشته به اين نكته برمى‏گردد كه آيا بايد ملاك تشريعى بودن يك مذهب را در خصلت تاريخىِ آن بجوييم يا در سويه‏ى عقلانىِ آن. در نتيجه، موضوع بحث هگل در اين كتاب بيشتر بر سر اين مسئله است كه آيا مذهب امرى عقلى است يا تاريخى. به بيان ديگر، هگل در اين كتاب به بررسى اين پرسش مى‏پردازد كه آيا تشريعى بودن يا ايجابى بودنِ تاريخىِ يك مذهب به ذات آن برمى‏گردد يا نه.