با اين‌كه قدمت فلسفه و كندوكاو فلسفي به فلسفه‌ي يونان باستان مي‌رسد، تنها در دو سده‌ي اخير است كه فيلسوفان به آموزش‌وپرورش توجه كرده‌اند. در سده‌ي نوزدهم، كانت و هگل توجه خود را به موضوعات فلسفي مربوط به آموزش‌وپرورش معطوف ساختند. فلسفه‌ي آموزش‌وپرورش، به‌عنوان رشته‌اي مستقل، عمدتاً برآيند آثار جان ديويي در سده‌ي بيستم بوده است. رويكرد فلسفي ديويي به آموزش‌وپرورش انتقاد از آموزش‌وپرورش سنتي را فراهم آورد و باعث شكل‌گيري رويكردهاي مختلف به فلسفه‌ي آموزش‌وپرورش شد. در اين كتاب، براي نخستين‌بار، تحليلي جامع و نتقادانه از مباني فلسفي آموزش بزرگسالان صورت گرفته است. اين كتاب شش نظام عمده‌ي انديشه‌ي آموزشي را ــ‌يعني آموزش‌وپرورش ليبرال، پيشرفت‌گرايي، رفتارگرايي، انسان‌گرايي، راديكاليستي و تحليل مفهومي‌ــ براي بررسي ديدگاه‌هاي مربيان برجسته و برنامه‌هاي اصلي و مداوم در آموزش بزرگسالان به دست مي‌دهد.